Strak falt de stilte as in strutsen lekken
stiselwyt oer alle lûd en libben hinne.
Hjoed hat de winterfrou it bêd ferskjinne
en mins en bist bewuolle yn har tekken.
Se sjongt it swarte fjild yn winterslomme
en tsjoent de marren stiif en warleas wiid.
Se twingt de wrâld ta rêst en jout de tiid
om fan it wylde waaksen te bekommen.
Ta selskip sit in lytse wikel op har hân,
hy is har leaf en mei dêrom net sliepe.
Foar him lit sy in fjildmûs drave oer it lân.
Har wite jurk fan farske snie en iis is tear,
en spegelet de moanne oan de kâlde himel.
De waarme sinne hat gjin krêften mear.
net earder publisearre
