Wat sil dit stee? Sels dit eigenste
hoekje skuorre hat gjin weet fan dyn hân,
doesto hjir noch wieste. Ek al lykje
kopketten, helters en singels
har ferhongen te hawwen
oan de rongen yn ‘e muorre.
Mar sa’t de bankskroef gappet.
Of bisto dan dochs oanwêzich
yn ‘e houtkwasten oan dyn slaai
en it brutsen lear fan ‘e beagen?
Ik lûk laadsjes fan dyn kastwurk iepen,
rûgelje harpslutings en slotten
fan ‘e iene yn ‘e oare hân
weien, warrels, knippen en klinken.
Slaan in spiker rjocht.
Sis lûdop ‘dommekracht’ en ‘sokketang’.
Mar wat sil dit stee?
Ek al stean ik, mei dyn mûtse op,
te stoarjen nei it ammerke mei weinfet
dêr’t dyn finger noch yn stiet.
Ik krij it ark fan syn plak
en lis noch ien kear de houtboar
yn it silhûet op ‘e muorre. It past.
(út: De sachte tufkes fan dyn Lister, 1993)
