Wy hawwe thús in kavia
dy heart der hielendal by,
sa’n fleurich piipjend bistje
en ’t meast is er fan my.
As ik út skoalle kom dan
is faak ús mem der net.
Se is oan’t wurk, mar ik ha
fan in praatsje wol ferlet.
Syn glimmend swarte eachjes
sjogge my freonlik oan,
krekt as se sizze wolle:
“Fertel’t my mar gewoan”.
Dan nim ik him op skurte,
en kin ‘k alles oan him kwyt
oer skoalle, freonen, sifers
en hy harket altyd.
Mar no wol er net ite,
hy sit wat stil yn ’t hea.
Syn eachjes glimme ek net mear,
miskien giet er wol dea.
Wat sil ik him dan misse,
myn freon, myn lytse skat.
Ik bin der hielendal mei oan
en wriuw myn triennen fuort.
Myn broer dy seit wat skamper:
“It is dochs mar in bist?”,
‘k tink by mysels: “Ja, mar wol ien
dy’t alles fan my wist”.
