Hy hat in trui, it is in echte slobber,
it is in âlderwetske wollensokkengeit.
En mei dat briltsje út it jier 2000,
moat ik jim dochs bekenne: da’s ús heit…
Dus haw ik yn panyk de plysje belle:
‘O moadeplysje, pak him op, ja no!
En pimp him op, oh please a real make-over,
ik kin de dyk net oer mei dizze grize do!’
Se pakten him doe dalik by de lurven
en tilden him út slobbertrui en broek.
Och hearken, ja hy trille as in reidsje
doe’t er himsels weromfûn yn syn nije ‘look’.
Hy kaam de doar troch… seach sa ûngelokkich,
hy wie wol trendy, mar ’t wie net syn ‘thús’.
Ik wie wol entûsjast, al seach ik ek wol:
dy skinnyjeans siet fierste krap yn ’t krús!
‘Mei ‘k wer gewoan, ik wol mysels wer wêze,
ik hâld dochs ek fan dy, sa asto bist?’
Doe haw ik tajûn, want ik moast bekenne:
dy âlde heit hie ‘k ek in bytsje mist.
út: LinKk, 2016
