Doe’t ik by de sleat siet,
seach ik in kikkert hieltyd
tsjin de kant oan swimmen.
Ik woe him in hân jaan,
of, as er dat doarde,
de mouwe opstrûpe
en fan myn earm
in loopplank meitsje
om derút te klimmen.
Mar ynienen seach ik
oan syn false eachjes
en dy brede smile,
dat it dy hont
fan in badmeester wie.
Dêr wie er betovere,
dy dweil.
Doe koe er fernimme
hoe freeslik it wie,
dat yrritante gefluit,
dy grintstiennen stim:
Nee, jij gaat er niet uit!
Mei de foet op it trepke
liet ik him swimme.
En krekt sa gnizend,
krekt sa klappend,
kommandearde ik him:
Intrekken Spreid Sluit!
Intrekken Spreid Sluit!
Út: Hjir, 1999, nû 4
