Sûnder drek en dridze
skode heit
de mjukskroade mei striedong
oer de sânstruide planke
de rjochte rûchskerne op
Mem skarrele as in skime
efter it beblomme sydfinster
dat út in gielens skynde
Wy boarten yn ’t skimertsjuster
yn ‘e snie dy’t dunen jage op it hiem
skammeljend yn learzens fol kjeld
ploften wy dronken yn ‘e banken
De wrâld lei yn skjinnens
om ús hinne
en ik fielde my
de dûnsfaam fan de natoer
Doe’t de skonken
ús net mear drage koene
stuitelen wy dûzelich yn ‘e hûs
en dreamden fan droege sokken.
