Skûlplak

Der stiet in famke by de bushalte.
Ferdreaun, flechtling, allinne.
Wêr komt sy wei?
Wêr giet sy hinne?
Wêr wie sy lokkich?
Wêr fielde sy har thús?
Wat liet sy efter?
Wa dreau har fan hûs?
Wat soe sy oars dien hawwe op in dei as hjoed?
Gie sy dan ek nei skoalle ta?
Wa wie har bêste freondinne?
Wêroer soenen sy wille ha?
Ik strûp myn kraach omheech.
Ik sil it wol nea witte tink.
Rein slacht strymjend op ús del.
Myn eagen sykje yn de fierte.
En dan, wifkjend, stapke foar stapke,
komt se tichterby.
Se hâldt har paraplu boppe ús holle
en glimket ferlegen nei my.
Gjin ferwachtings, gjin oardiel, gjin ferwyt.
Wa’t ik ek bin, frjemdling of freondinne.
Se wit,
Eltsenien hat in skûlplak fertsjinne.
net earder publisearre