Wy keazen foar de lange skimer
om wei te wurden foar geweld
besochten doe de tsjust’re hoalen
om’t yn it ljocht gjin libben telt.
Wy hawwe ús fertroud op leagen
op hannelers fan minsken hopen wy
ha foar ús libben swier betelle
mar noch net wis fan frede en frij
ha wy ús oerjûn yn ferlangen
en binn’ de stille tocht begûn
de bergen oer nei ljochte kimen
dagen en nachten ha wy rûn.
Der is gjin grins oan it oerlibjen
en bulten stikeltried ha ús net keard
de eangst hat it net wûn fan hope
de reis hat ús ek wûnders leard.
Wy wenje no yn de barakken
en spelle ‘wolkom’ da’s okee
mar witte ek fan de agresje
fan ‘rot mar op’ en ‘hjir gjin azc’.
Ik gean werom, skielk wurdt it frede,
yn Syrië op frije fuotten stean
myn bertegrûn wol ik bewurkje
dan sis ik: tank foar alles, ik moat gean…
net earder publisearre
