De wintersinne sakket
al geandewei
en set de westerkym
yn reade gloede.
In rider sjit oer ’t iis
mei lange, wisse streken,
de jûnloft yn ‘e mjitte.
It lege ljocht
skept him in skekkend skaad
dat him ûnskiedber folget,
mar sûnder dat er ’t sjocht.
Dan bûcht de feart en nimt
in skerpe bocht.
No wurdt de rider kjel
fan ’t skaad skean foar him út,
in skym, in stiif partoer
yn rin en ritme.
Hy wynt him op:
wat wol dy fint?
Dy sil hy riden leare
En noch foar ’t jûnsmiel rydt er fûl
mei feart en faasje
syn eigen skaad derôf.
(Ut: Alles op syn tiid)
