Ik kin werklik hast net prate,
ik haw sa’n seare kiel.
Al dagen lis ik hjir op bêd,
net ien snapt wat ik fiel.
Mem bellet ûnder mei freondinnen,
dat duorret al in heale dei.
Se laket lûd en hat sa’n wille,
ik fyn dat soks net mei.
In bern sa sneu en siik op bêd,
dan mei in mem net laitsje.
De wrâld moat stil stean, krekt as ik,
net ien mei wille meitsje.
Moarn moat ús mem wer oan it wurk,
dan komt ús beppe hjir in dei.
Mar dy snapt echt net wat ik wol,
of wat it bêste is foar my.
Se komt mei snert fol fize griente,
en fan dy fage stikjes fet.
As ‘k dêr oan tink bin ‘k al beroerd,
dat yt ik werklik net.
Myn freon dêr krige ik app-kes fan,
mar hjoed hie ‘k noch mar ien.
As er mar net mei Sigrid giet,
dat fanke is echt gemien.
As heit jûns út syn wurk wei komt,
dan wol ik oandacht fan him ha.
Mar fiif minuten, langer net,
dan moat er nei syn krantsje ta.
Allinnich ús âld grize kat,
dy bliuwt de hiele dei.
Mar dy komt foar myn waarme bêd
en werklik net foar my.
Ik bin ûnwennich, sa ûnwennich,
ik fyn hjir neat mear oan.
Moarn wol ‘k nei skoalle en nei myn freon,
moarn wol ik wer gewoan!
út: argyf FeRstival
