(Op it Joadske hôf)
As jonge beam seach ik se kommen
stille froulju yn ’t swart
strak, mei sêft rûzende rokken
en houterich, mannen mei huodden
Ik wie jong en boarte mei har lokken
ferwaaide har hier
en aaide ûndogensk.
Ik woartele djipper en fierder
waard fan twiich ta’n mânske knaap
Seach har fertriet, slikke har triennen
As de swarte doazen
sakken yn it mulle sân
hearde ik har gûlen
drûge sâlte drippen yn ’e wyn.
No bin ik stamhâlder, myn sop streamt,
ik sjoch it neiteam rinnen
myn tûken flústerje, fiele har ferlies
En dochs, ik hear by harren
hein har fan freegjende eagen en rein
triuw har sêft wei fan ’t grêf,
wei fan de ein.