Do rinst dysels nochris in kear foarby,
seinen se. Se ha gelyk krigen, dy se
elke kear as ik efterom sjoch, tink ik:
stom noch ta, dêr kom iksels oan!
Moat ik no bang wurde?
Do komst dysels noch wolris tsjin,
seinen se. Se ha gelyk krigen, dy se:
elke kear as ik foarút sjoch, tink ik:
wol stom, dêr koe iksels wol oan komme!
Moat ik no echt bang wurde?
Do komst nochris ferkeard telâne,
seinen se. Se ha gelyk krigen, dy se:
elke kear as ik om my hinne sjoch, tink ik:
it doocht hjir foar gjin grevel!
Moat ik no skitende bang wurde?
It sil noch wolris ferkeard mei my ôfrinne,
seinen se. Se sille wol gelyk krije, dy se:
ien dy’t himsels earst foarby rint,
dan himsels wer tsjinkomt
op in ferkeard plak,
dy soe stjerrende bang wêze moatte.
Mar ik bin it net!
(Ut: FeRsefariaasje 1993)