Marijke hat in pûkel,
in pûkel op it kin.
Se sjocht it yn ‘e spegel
en krijt in freeslik sin.
Se wol net iens nei skoalle.
Dêr laitsje se har út,
want wa hat no sa’n dinges,
sa’n pûkel op har snút?
‘Toe ju. Wat soe sa’n pûkel.
Dat giet fansels wer oer!’
Ja, mem hat maklik praten.
’t Ding is sa read as fjoer.
En wat sil Sytze sizze,
dy jonge út klas twa?
Dy fynt se krekt sa aardich.
Dy pûkel! Harreba!
Marijke fytst nei skoalle.
Se móát – , mar hâldt de sjaal
stiif oer de pûkel hinne
en slûpt gau nei ’t lokaal.
Mar yn de gong stiet Sytze.
hy sjocht har nuver oan
en seit: ‘Wat no, Marijke?
Bist gripich fan ‘e moarn?’
Marijke sakke ’t leafste
fuortdaliks troch de flier.
Dan laket se ynienen,
har eagen stean’ wer blier.
Want wat hat Sytze dêre
op it puntsje fan ‘e noas?
In pûkel as in euro,
read as in reade roas!
‘Wat hasto dêr in pûkel!’
seit se. ‘Fynst dat net slim?
Ik ha ek ien. Sjoch hjirre.’
Se docht de sjaal fan ’t kin.
Se fine ’t beide freeslik,
mar ha je tagelyk
sa’n grouwe pûkel,
sa’n reade pûkel,
sa’n rare pûkel
sa’n ah-ba pûkel,
dat is komyk.
út: Bitterswiet, Samle fersen (2001)
