Hat jim kat in wyt puntsje
oan it eintsje fan syn sturt,
frege buorman.
Hy lake net.
It wie in gleone simmerdei,
ik fielde hoe’t it yn myn
boarst begûn te friezen,
hearde it bûnzjen
fan myn hert.
Hy leit by ús yn ‘e tún
ûnder de hortinsje,
sei bourman,
dy katten fleane ek
samar oer de dyk.
‘k Seach mei de eagen ticht,
nei ’t stive kattelyk
en skamme my:
De poes fan buorfrou!
Ut: Lokaal 13, 2000
