Miskien wolsto my net leauwe,
fynsto my in bange knyn,
mar der is neat sa gefaarlik,
as in dei mei hurde wyn.
Hurde wyn, neat as ellende,
hege golven op ‘e see.
Fiskers yn te lytse boatsjes,
sitte sa yn ‘e puree.
Op it lân, net folle better,
beammen bûge omtrint plat.
Fûgels, flinters, stikelbarchjes,
falle samar, plat op ’t gat.
Molens waaie tsjin ‘e flakte,
pealtsjes skuorre út ‘e grûn.
Fan in plysje út Teroele,
ha se noch de bril net fûn.
Bûtendoar is net te wêzen,
alles giselt mar foarbij.
Alde kranten, plestik pûdsjes,
hûnen, katten, hynders, kij.
Stoarmwyn, dat jout ûngelokken,
pannen fleane fan it dak.
Hinnen waaie fan ‘e aaien,
wask stout fan it linnerak.
En wat tinksto fan it famke
dat in jier as wat ferlyn,
op ‘e fyts nei Eastermar soe,
op in dei mei hurde wyn.
Se hat fjouwer oeren trape,
mar it wie gjin goed idee.
Se hat nea yn Eastermar west,
se kaam út yn Eastersee.
Doch dus leaver oare dingen,
ryd ris auto, drink ris bier.
Klim yn beammen, spring fan dakken,
boartsje mei de grutste klier.
Piel mar om mei skorpioenen,
hâld piranja’s yn in kom.
Mar mei hurde wyn nei bûten,
‘k soe ’t net dwaan, want dat is dom…
Ut: Poezij op ‘e planken, 2007
