De bus rydt as in keamer troch de nacht,
de wei is rjocht, de dyk leit einleas fêst,
lofts de bedimme see, nea yn ‘e rêst,
ús útsicht yn it sêfte moanneljacht.
Fóar my de jonge krekt noch skearde nekken
fan twa matroazen, ’t gapjen amper teame,
dy’t letter, nei in koart en linich rekken,
ûnskuldich op inoarrens skouder dreame.
Dan sjoch ‘k ynienen, as in dream, yn ’t glês
yl en trochsichtich fêst oan uzes klonken,
soms like klear as wy, dan wer yn see fersonken
de geast fan dizze bus; it gers
snijt dwers troch de matroazen hinne.
No sjoch ik ek mysels. Allinne
myn holle dinet boppe ’t ronf’lich wiet,
beweecht, krekt oft de mûle iepengiet,
as in ferbjust’re seemearmin.
Der is gjin ein en gjin begjin
oan dizze tocht, gjin aanst en doe, gjin halte,
allinne mar dit lange no, sa wûnder spjalte.
(oersetting Atze Bosch)
