‘k Wol dizze jûn myn grinzen ris ferlizze
aanst stek ik ôf, al is ’t ek neare nacht.
Hoe moat dat no? Moat ik it thús net sizze?
Ik ha de moed net. ’t Komt te ûnferwachts.
By ’t túnpaad stean ik stil en wachtsje,
triuw tsjin it stek, it slot falt ticht.
Ynienen leit de wrâld wiid iepen.
No bin ik frij. ’t Fielt rom en licht.
De grutte dyk, koplampen yn ‘e fierte.
Wa nimt my mei? Ik reizgje sûnder doel.
Alles is better as dy stomme skoalle.
Ik wol hjir wei. Kots op de hiele boel.
De grutte nachtstêd mei wol tûzen ljochtsjes.
Ik fiel my noflik, suver yn ‘e sûs.
Hûnderten kilometers oer it asfalt,
baas oer mysels en einlings fier fan hûs.
Allinne beppe Eke noch in ansicht stjoere.
Se hat myn trui hast ôf, ien mouwe noch.
Ik moat fansels noch efkes ergens pinne.
Dan bin ik klear. Moarn reizgje ik troch.
(Ut: Lokaal 13, 2000)
