De skonken binne net mear fan dysels.
Wis, se ha dy holpen
om fan ’t bêd te kommen,
en binne mei dy troch
it keammerke strampele,
datst earst de kleden iepen lûke koest.
Mar hastich ha se doe
de stoel opsocht, by it rút.
En prykjend presse se dy no
dysels yn acht te nimmen,
it dy oan tiid te dwaan
en wyls de wrâld te meunsterjen.
Mar,
wat moatst mei in wrâld
sûnder dyn eigen wente,
sûnder dyn hiem en molhûn Bertus?
De wrâld bestiet hjir inkeld
troch ruten hinne fan dûbeld glês
en isolearre muorren. Auto’s,
bern op ‘e fyts, wat fûgels no en dan,
de minsken ûnderweis, de wolken
yn petear mei wyn en sinne,
watsto der noch fan waarnimst
komt oan fertarren net mear ta.
Der leit in dize oer dyn tinzen,
dyn fjoer en faasje rinne op krukken.
Hjir lizze moarns de kreaze klean
te wachtsjen as deade leagens
fan in libben sûnder de rook fan romte,
fan hûneflibe en fan hinnestront.
Aanst sille dyn helpers komme:
de suster mei de rappe tonge,
de broeder mei de grutte kloeren.
Wat no, ha wy ús noch net wosken,
en noch net skeard en oanklaaid?
En moatte wy no wier it smarren
fan ‘e brogge oan har oerlitte?
Wy kinne gâns mear as wy tinke!
No toe, earst mar ris even plasse,
en tink der om: behoeften spiele
wy fatsoenlik troch!
Hjoed net!
Hjoed is noch ien kear: do en Bertus,
dý silst har op ‘e lea sjoere!
En do silst pisje yn ‘e kolk,
oanhâldend mige, dat er oerrint
en dat de wrâld deryn fersûpt!
Hjoed giesto hoe dan ek nei hûs,
by need sûnder de skonken,
se binne net mear fan dysels.
