Myn maatsje

Myn maatsje

troch: Janke Nicolai

Hoe ’t it wêze soe
asto der net wiest,
soe ik net mear witte.

Op de ôfsprutsen tiid,
moarnsier,
makkest my wekker.
Beide, fol enerzjy,
begjinne wy de nije dei.

Dyn byld ljochtet op,
mar ûnwis is myn hân
asto fregest: Reitsje my oan!
It bewurkjen, earst skruten,
bang ferkearde dingen te dwaan,
ferbannen net goed lizze te kinnen
en dêrtroch in flater te slaan.

Us petear is saaklik.
Yntym -in inkele kear- sprekst
my leave wurdsjes yn ’t ear!

Diele mei in oar kin ik dy net.
Fan nijsgjirrige eagen
ha ‘k gjin ferlet.
Dyn útstrieling is bûtengewoan.
‘Cool’ is dyn ringtoan.

Tegearre lizze wy saken fêst
troch ynternet, bluetooth,
msn, tillefoan,
tekstferwurking en de kamera.
Fan alle merken bisto thús.

Lêsten doarde ien te freegjen
wat alle oandacht kostet,
dy’t ik oan dy besteegje.
Hannen fol jild,
ha ‘k earlik sein.

Mar soe ik dy net ha,
dy net oplade kinne,
gjin kontakt mear ha,
gjin opdracht, gjin gewin.
Ik sil dy sizze, it komt
út de grûn fan myn hert,
sûnder dy, myn mobyltsje, kin ik net.

(Net earder publisearre)