ûndergrûnsk yn in metropoal
jaget in wjirm troch tsjustere hoalen
it liif fol figueren fan ‘e perronnen
ûnderweis oeral hinne as wer werom
it skriele neonljocht falt kâld
oer in man sûnder mouwen
de neakene skouders beljochtsje
de raffelrânen fan syn bestean
tusken de knibbels klamme in flesse
om him hinne de rook fan swit
in triemmich mingsel fan soer
sâlt en sjippeleaze dagen
de trein dinderet troch yn syn holle
hy rattelet tsjin ‘e man yn it glês
de maat dy’t it swijen derta docht
oant it lêste stasjon op ‘e blauwe lijn
reizgers gean derút hy skoot sabeare mei
moat mei de hân de feale broek ophâlde
giet op ‘e stiennen skrousk oerstaach
glûpt temûk de iepen doar wer yn
hy siket de waarmte fan in memmeskurte
krûpt tsjin ‘e reade bekling sjocht foarút
wylst it dinderjen úteinset en
him meinimt nei in lêste stasjon
net earder publisearre
