Se sizze, se sizze
o, se sizze safolle
de wurden klinke
sa leech yn myn holle.
Se sizze, moatst
de tiid der foar nimme
stoarte in bak
klisjees oer my hinne:
Dat sinne net bestean kin
sûnder it skaad
dat der ea wol wer ien
komme sil op myn paad.
Dat ‘k foaral net hingjen
bliuwe moat yn fertriet
as de iene doar slút
in oaren wer iepengiet.
Se sizze, se sizze
se sizze sa’n soad
dat as ik sa trochgean
ik myn libben ferkloat.
Dat tiid wier de rûchste
rânen wol skuorret
mar nimmen kin sizze
hoelang ’t soks duorret.
Se sizze, se sizze
o, se sizze safolle
de wurden klinke
sa leech yn myn holle.
