De see wie blau en helder as in spegel
De sinne blonk, it wie in waarme dei
En sokke dagen lis ik yn ‘e regel
Op ’t strân te slomjen en myn hûntsje mei.
Mar diz’ kear net, no syld’ ik oer de weagen
Nei ’n eilân dat yn ‘e fierte lei,
It Liebesinsel, om mei eigen eagen
Te oanskôgjen wat men dêr wol net fan sei.
Mei gouden reid is it dêr rynsk omseame
En it fjild ferjûn fan blommepracht en sa
En wier, it lok, hoe sil ik it beneame,
It groeide dêr oant yn ‘e himel ta.
Dêr socht ik om, al kaam it fier fandinne
En nim it mei nei hûs, ‘k hie sa’n ferlet.
Al wie ’t in sprankje, wat soe ‘k dy beminne,
Dy koezje oan myn waarm en klopjend hert.
De see wie blau en helder as in spegel,
Ik lei op ’t strân, myn hûntsje wie wer mei,
It lok net fûn, want sa as yn ‘e regel
Hie ien my foar west op dyselde dei.
(Út: Alter ego, 2007)
