Ik leau yn mear libbens.
Dêrfan bin ik wis.
Yn in foarich libben,
wie ik in liuw, wat ik jim sis.
Slûpend troch it oerwâld.
In stap, noch in stap, en wraagh, ik hie myn proai.
De kening fan de jungle.
Sterk, machtich en moai.
En doe wie ik in mich.
Ja, dat befoel ek goed.
In gûnzjende mich, in stekkende mich.
Sykjend om bloed.
En doe wie ik in flinter.
Swierend, dûnsjend fan blom nei blom.
En de wyn dy rûzet
kom werom, werom, werom…
Doe ynienen swom ik ûnder wetter,
ik wie in grutte sterke haai.
Ik hie flymskerpe tosken
en iet wol hûndert fisken op in dei.
En no, no bin ik in minske.
Gjin skerpe tosken, gjin wjukken, gjin angel mear.
Ik bin wis.
Minske wurd ik net noch in kear.
net earder publisearre
