Lege huzen, sei se, kinne ek prate en se hearre altyd wat,
de wyn dy’t troch de stikkene glêzen sjongt, de dowen op it dak.
En dy bisten yn it keldersgat, dy’t net iens in namme ha.
— Gjin namme?
Nee, dat kinst wol oan de koppen sjen.
As it even stil is, sei se, ha se by de rûs ferhalen,
dy plôkje se dan fan ’t behang, dy stowe troch de gongen
en boppe, dêr’t de minsken slepten, hingje dreamen yn de reagen.
— Dy namen se net mei?
Dy ha se dêr ferjitten.
Al dy bisten sûnder namme, sei se, hoe soenen dy der kommen wêze,
net yn dat lege hûs, mar op de wrâld. Fan de dowen wit ik it ek net,
en oft se daliks fleane koenen en maklik ite mei dat krop.
— Do soest it ek net witte?
No goed, ik haw noch alle tiid.
Ik kom fan myn mem en do fan dinen, mar de earste hie gjin mem,
dy moast himsels mei alles rêde en as er fan de taksus iet dan wie er dea.
Tinksto dat ik alles kom te witten of bliuwe der geheimen?
— Bisto bang dan fan geheimen?
Nee, want ast it net witst, dan kinst noch alle kanten út.
