Ik stie fannacht op ‘e PC
en keatste sis mar izersterk.
By d’ opslach sloech ik sels foar bêst,
wie efterynse yn it perk.
‘Kom mar ris op jong’, raasde ik
en spuide wakker yn ‘e hân.
Se sykje no noch om ‘e bal,
ik sloech ‘m fier oer ’t Sjûkelân.
En doe de Alvestêdetocht,
ik lei fier foar, it ried sa licht.
De ploech wie noch mar krekt yn Harns,
ik hie al Bartlehiem yn ’t sicht.
En dêrnei stie ik op ‘e skâns,
de polsstôk yn it wetter.
De jonges ljepten wakker fier
mar ik koe fêst wol better.
In rappe loop, in fikse klim
ûnder geskreau fan it publyk.
Mar doe’t ik útsprong, lei ‘k neist ’t bêd:
in nij rekôr, al wie ’t wat bryk.
Dat fan ‘e moarn doe tocht ik al:
tsjonge, yn ien nacht alles wûn.
Fan no ôf moat ik trene, want
ik bin in échte kampioen.
út: Smoarge smjirkerts (1990)
