Jehannes is wat frjemd, Jehannes is wat nuver.
Al kin er noch wol tinke, syn tinken is net suver.
Jehannes is wat stil, mar hat in eigen wil.
Jehannes sjocht de wrâld troch syn eigen bril.
Jehannes wennet op himsels, yn in hûske efterôf.
Sjochst him net safolle, hy is wat minskeskou.
Alles oan Jehannes is smoarch en haveloas.
Foaral dy swarte hoarnen bril op syn pûkelnoas.
Jehannes hat fan poetskatoen alhiel gjin ferlet.
De glêzen fan syn bril binne altyd like fet.
En dat mei minne eagen. Hy kin amper mear wat sjen.
Sa hat er it sicht op ‘e wrâld hielendal ferlern
Juster kaam ‘k Jehannes yn ‘e buorren tsjin,
en tocht: ferhip myn jonge, wat hast dyn bril no skjin!
Mar mei’t ik dat tocht, seach ‘k it ynienen sekuer:
Jehannes hie gjin glêzen mear yn syn brilmontuer.
Ik sei tsjin him fernuvere: ‘Man, wat sjochsto skril.
As ‘k my net fersin, hast gjin glês mear yn ‘e bril!
’‘Nee,’ sei Jehannes, ‘ik sil dy sizze, it is sjesa
dat hoecht ek net mear no’t ik kontaktlinzen ha.’
