It bliuwt my hiel myn libben by, de dei
doe’t op dit stee in grutske heit my plante
as bertebeam, – it stie sels yn ‘e krante -;
mar heit en soan, se binn’ al tiden wei.
No priizje minsken my om stam en stal,
om skaad en koelte yn ‘e simmerhjitte,
om hoe’t by ’t hjerst myn kleuren moai fersjitte,
om myn skelet yn ’t blêdleas ynterfal.
Mar nimmen tinkt deroer hoe’t ik my fiel.
Ik woe it leafst myn iensumens ûntflechtsje
en libje yn in bosk nei myn begeart’
mei soartgenoaten yn in geef gehiel.
Och, oan myn dea ta sil dit plak my hechtsje….
dan leit de seage al myn ringen bleat.
út: FeRsefariaasje, 2005
