In neare jûn, de huzen keare swittend
binnenstbûten, de stimmen yn ‘e tunen
boazje oan. De loft is swier fan rein.
Hy rint sa stadich as er kin, want op syn
lippen wol er de earste drippen fiele.
By ’t keatsfjild heart er hoe’t in bal de
want ferlit, kûgelrûn ketsend. In hege
jongesstim ropt dat er oer de boppe giet.
In loft as fjoer, alles is oerbeljochte!
Hy fielt as by tongerslach it buordsje
fan de tillegraaf wer yn syn hân en lit it
hoeden om it heakje glydzje: spul gelyk.
út: De dichter swijt, 2005
