Freonlik de heuvels by Vaison
la Romaine, net heger as by ús de dyk,
en op it kastiel, as yn ús eigen
keninkryk, in ljocht by nacht,
om wat net doocht te kearen.
Sa sacht dit dodzjen op it balkon.
In steapel boeken hâldt
de wacht as wy mei sletten
eagen it byld werkôgje fan ‘e dei:
amfiteater, kleaster, wyn,
oliven, abrikoazen. De romte,
o, dat fiersjen hjir, dat brede,
weagjend bêd fan rêst.
En alles nêst dy iene
berch, de MONT VENTOUX.
Hoe is dy bear stânfêstich
bleaun, tsjin minsken, mistral,
tsjin it waar en alle machten yn?
Hoe is soks thús?
Yn ’t polderlân
stiet Grutte Pier wat stoer
te dwaan, en Wilhelmyn,
yn winterjas, de oarloch treast,
besiket faaks noch wol
it meast mei it boarst foarút
in byld te jaan fan sterk te stean.
Sa frij as fûgels yn Vaison,
sa los fan hûs op dit balkon.
út: FeResefariaasje, 2005
