Hannen by ’t liif lâns
Goed de seal yn sjen
Oe, dêr sit de sjuery
Wat wie ek wer de earste sin?
Ik graaf gau yn myn ûnthâld
Mar fyn allinne in grut swart gat
Mem knikt, sa fan “Begjin no!”
Ja, mar wist ik mar mei wat
Myn foet begjint te triljen
It hert bûnzet my yn ‘e kiel
“Meist begjinne, hear,” seit ien
Wit net heal hoe’t ik my fiel
De mage keart my ommers om
Mislik dat ik it net mear wit
In rille rint my oer de rêch
Lyk mei in strieltsje swit
“Ik doch it gedicht Foardracht”
Ik tink, ik flap it der mar út
En dan wurdt it stil yn ‘e seal
De rein slacht tsjin it rút
Sûnder siken, fol fan langstme
Wachtet de seal op wat komme sil
Mar al wat komt, gjin wurden
It bliuwt stil… deastil
Dan begjint ien ûnwennich te laitsjen
In flústerjen stiicht op
It wurdt my swart foar eagen
It gûnzet my troch de kop
“Joke, Joke,” it klinkt fier fuort
En as ik myn eagen iepen doch
Hear ik mem dy’t oan my ropt
Ik lis op ‘e grûn, mei myn bêdeguod
(net earder publisearre)