dizze wei bringt my dêr’t wy wiene
dochs nea wer wêze sille
bylden dy’t foar ’t geasteseach ferskine
minge har mei toarnbeiblom en simmer
de feart leit stil, ferlitten
nimmen saait stientsjes en telt de kringen
dyn sylboat heal te sink
hat de swurden treast’leas lâns de siden
ús hutte, sûnt fan ’t hjerst fersakke,
koe de leechte net mear drage en
tsjin de lichte fan de dyk driuw ik
op ferjit-my-net oer it ferline
boppe my ropt in fûgel
bisto dat dy’t wjukken krigen hat
‘k woe dat ik ek op wjukken koe
kaam ik dy temjitte boppe ’t wetter
fleach ik oer fjild en fearten
helle dy by my werom
mar dat is in dream
ik wit wol better
by it nei hûs gean lis ik myn hân
tsjin ús âlde bjirk syn stamme
oer de pylk en it útsnien hert
mei fansiden ús beide nammen
