foar altyd

foar altyd

troch: Anne Heegstra

dizze wei bringt my dêr’t wy wiene

dochs nea wer wêze sille

bylden dy’t foar ’t geasteseach ferskine

minge har mei toarnbeiblom en simmer

de feart leit stil, ferlitten

nimmen saait stientsjes en telt de kringen

dyn sylboat heal te sink

hat de swurden treast’leas lâns de siden

ús hutte, sûnt fan ’t hjerst fersakke,

koe de leechte net mear drage en

tsjin de lichte fan de dyk driuw ik

op ferjit-my-net oer it ferline

boppe my ropt in fûgel

bisto dat dy’t wjukken krigen hat

‘k woe dat ik ek op wjukken koe

kaam ik dy temjitte boppe ’t wetter

fleach ik oer fjild en fearten

helle dy by my werom

mar dat is in dream

ik wit wol better

by it nei hûs gean lis ik myn hân

tsjin ús âlde bjirk syn stamme

oer de pylk en it útsnien hert

mei fansiden ús beide nammen