Ik miende wier dat ik ferlegen jierren lyn al
fuortdien hie. Kreas opteard yn in doaze yn
myn kleankast set.
Winterskuon der boppe op en flokjes stof.
Sa wie ferlegen moai út it sicht en bleau dy
doaze foar altyd ticht.
Mar troch dy wie ferlegen dizze simmer wer
werom. Stie koppich as in tinte, flammend
read en stom.
Dêr krûpte ik yn en ritste ticht en rôle op en
waard in stikelbaarch sa en wie net mear fan
doel om ea noch wer nei bûten ta.
Mar do diest krekt as wiest de rein en tikkest
mei dyn fingers boartlik drippen op myn dak.
En do diest krekt as wiest de wyn en fan dyn
sêfte lippen waaiden tútsjes sa myn tinte yn.
En do diest krekt ast tonger wiest en flitstest
mei dyn wjerljochteagen flammen op it paad.
En do diest krekt ast wiest de sinne en smietst
dyn waarme skitterstralen oer it skaad.
Doe is ferlegen hiel foarsichtich samar lâns
myn teannen djip yn ‘e grûn ferdwûn.
Naam ik dyn hân en binne wy tegearre nei
de see ta rûn.
net earder publisearre
