Us hûs sjocht der ferlitten út,
mei de gerdinen der foar wei.
It wurdt al leger efter it rút,
sa fielt it ek yn my.
Ik rin temûk de keamer yn,
dêr’t it hieltyd rommer wurdt.
En yn myn búk leit wer dy stien.
Sa kâld is dy en hurd.
Ik rin nei boppen foar it lêst,
myn fuotten gean net mei.
Se plakke oan de treppens fêst.
Se wolle hjir net wei.
It rûkt hjir sa fertroud nei my.
Moarn sliept hjir in oar bern.
Ik bin der wis fan dat ik har
of him net útstean kin.
Op it behang is noch it skaad
fan posters fan myn stjer.
En troch it rút, yn de âlde beam,
kin ik myn hutte sjen.
Wat moat ik yn dat oare hûs,
dêr’t it nuver is en nij?
Ik krûp aanst yn ‘e âlde beam
wurd yn myn hutte wei.
Us hûs sjocht der ferlitten út,
mei de gerdinen der foar wei.
It wurdt al leger efter it rút,
sa fielt it ek yn my.
(út: FeRsefariaasje, 2005)
