Op see in skip mei tûzenen
stielen doazen yn read
oranje, blau en swart
yn giel, griis en grien.
Op de side yn grutte letters MSC.
Achterop de namme fan Zoe*,
in famke mei twa goudfisken
yn in kristallen kom.
Oan ‘e loft komt in donkere
rimpene wolk mei bolle wangen.
Hy blaast oer de weagen en
tsjin de doazen op it skip.
‘Hâld op, hâld op’, roppe dy,
‘doch net sa stom!’
‘Net jimme, de minsken binne
dom’, laket de wolk, ‘sy komme
om yn grut en grutter en yn mear
en mear. Dit kear wol ik mei pûsters
izer brekke, ik sko jimme yn it skom!’
Guon kleuren sinke. Oaren spuie
harren bûken leech en smite
tûzenen kroadfol rotsoai op it strân.
Mei triennen yn ‘e eagen seit
in âlde fisk: ‘Leave bern, sa’n minne
takomst ha we noch nea hân. It liket
my better en gean út it wetter.
Wy draaie ús om, tenei libje wy feilich
by it famke Zoe yn ‘e kristallen fiskekom.’
* (útsprekke as Zo-ë)
