do hast dy klaaid yn ’t pimpelpears
by pompeblêdetrui en sjaal
do rinst hiel hoeden
lears foar lears
troch farske snie
mei redens yn ‘e hân
hiel skruten hifkjend taastend
foet foar foet op ’t hurde wetter
krijste moed en bynst se ûnder
ien momint fan hope
dan swaaie dyn earms troch de loft
dûnsje de stjerren foar dyn eagen
as dyn swarte kroeskop
mei in klap op ’t iis del ploft
bliuwst lizzen om oerein te kommen
want do kinst it spultsje
fan fallen en oerein al langer
(net earder publisearre)