‘k Wol in wille-wyske sjonge
op de aldermoaiste toan,
foar dy iene leuke jonge
dy’t my app-te fan ‘e moarn.
Mar soms dy boaze dream
fan falske toanen yn myn stim
en fan in tichte kiel;
dy twifelstim, ik haatsje him.
‘k Wol in lietsje klinke litte
en dat giet oer hy en sy,
want hy moat it hjoed noch witte
dat ik sjong fan ús en wy.
Mar soms in bang gefoel
dat ik dy heechste toan net rik,
dat ik gjin adem ha
en yn ‘e moaiste klanken stik.
Mar dan…
sjong ik de twifel út myn longen
en de eangst ferdwynt gewoan.
Noait hat ien sa suver songen,
dit bin ik, dit is myn toan!
