Ik bin de simmer kwyt, wêr is er keard?
Ynienen wie er samar oan ‘e ein,
wylst wy tegearre alle dagen seagen
hoe’t sinnestrielen spatten út ‘e feart.
No slacht tsjin ’t rút de treasteleaze rein.
De simmer hie ús nije wurden leard,
wy hawwe oeren yn ‘e sinne lein.
asto der wiest, sa’t dan de oeren fleagen.
No bin ‘k dy kwyt, wat gong der dan ferkeard?
No slacht tsjin ’t rút de treasteleaze rein.
De dagen binne no sa swier as lead,
ik fiel my sa ferlitten en ferslein.
Ik tink oan dy en hein dyn eagen,
mar al myn sykjen stûket yn it neat.
No slacht tsjin ’t rút de treasteleaze rein.
In briefke mei in hertsje lyts en read,
do wiest op my, dat hasto skreaun en sein.
Mar ’t liket krekt as wie ’t ien grutte leagen.
Hurd slacht tsjin ’t rút de treasteleaze rein.
Ut: FeRsefariaasje, 1998
