De stien

yn stille tochten
tsjin sinleas geweld
hat er by fakkelljochten
tûzenen minsken teld
hy sjocht se rinnen
ken de eangsten
wit fan harren ûnmacht
yn it kinnen
hy makket it alle kearen mei
skonken dy’t skeuvelje
mûlen dy’t swije
in earm om in skouder
in hân yn in hân
in trien op in wang
as in wachter stiet er oan
de wei, wiet yn ‘e rein
klomsk yn ‘e kjeld
by nacht raze lju him yn ‘e earen
spuie dronkemanspraat oer
syn stiennen hûd
mar altyd tinkt er as it mar
bliuwt by wurden, gjin rebûlje mei
slaan of skoppen
gjin messen
my op ‘e tiid yn de eagen sjogge
dan bin ‘k hjir net om ‘e nocht
net earder publisearre