Om wer sân jier te wêzen.
Sa’t it reid rûkt yn ‘e winter.
Myn houtsjes skrasse oer de grêft.
Op ‘e souder skimmelet it âlde strie.
Drinkbakken klapperje oan ‘e muorre.
Ien kat wennet hjir noch en
ik wol nei hûs ta.
Pake rûkt nei prûmtabak
en fertelt oer syn hynders,
lang lyn, op ‘e pleats. Beppe
skylt bergen ierappels, woartels.
Se swijt. Ik mei gjin stampôt.
Nachts sitte se by my oan it buro.
Se hawwe noait dea west, sizze se.
Ik huverje en sko de bûthúsdoarren
fan it ûnthâld wiid iepen.
Se ite brij út de grize panne
mei de wite fleanwolkjes.
De leppels tikje stadich
yn myn blauwe kûmen.
Ik bin altiten wer sân jier.
(Út: De Stobbewylch)
