Ik tear de earmen om it liif
en lûk de lamme skonken yn.
It lêste wat myn blik noch heint
is ’t stille hingjen fan ’t gerdyn.
Ik slút de eagen foar de dei
en lit al myn gedachten frij.
It leste wat myn ear fernimt
is heit syn flok en dat ’s om my.
No moat de sliep mar sines dwaan,
syn dreamen bringe fan ferjit
en fan ferjaan en wille wer,
de sliep dy’t leed fersêftsje lit.
Mar yn my is de ûnrêst baas,
dy’t stampt hoe stom, hoe stom ik wie
en hyltyd wer panyk-geraas;
it beste wie ik dea moarnier.
Dan hear ik stil de doar, it ljocht
falt eefkes flau op myn gesicht.
In hân lûkt leaf myn dekbed rjocht
en hoeden giet de doar wer ticht.
Ik ademje de eangst derût
en stadich krijt de sliep de macht.
De moanne glimket troch it rút,
de dei fan moarn fertrout de nacht.
Út: argyf FeRsefariaasje
