Stram fan oeren sitte yn
de izeren fûgel troch de loft
lit er him meiglydzje op
de rolbaan tusken reizgers.
Achter it stjoer siket er in paad
de stêd út, jachtet oer fiifbaanswegen.
Krijt sicht op lytsere diken,
moat wachtsje foar brêgen.
Dan draait er stadich de daam yn fan
de reed nei de âld pleats yn ‘e fierte.
Yn tinzen sjocht er heit achterhûs stean en
mem dy’t mei de skelk oer d’ eagen faget.
Hy hâldt stil en heart de útslach koartlyn:
‘Wy kinne neat mear foar jo dwaan.’
Sûzjend lit er it rút sakje.
De rook fan krekt meand gers
fjurret in âld langstme yn him oan.
In ljurk sjongt him in wolkomstliet,
skriezen roppe t’letdo t’letdo.
Nei tweintich jier werom yn ‘e maitiid
kin er amper siken krije yn it skilderij
dat er foar altyd loslitte moat.
net earder publisearre
