Novimber
Der leit in dize oer it gea
yn novimber.
Dampich lizze leech de wolken,
lânreek dy’t de bou ferswijt.
Drippen oan ‘e wynbrauwen,
it burd is wiet –
in kuier.
Bitelân is ’t hjir,
ik fiel de trekkerspoaren oan ‘e soallen –
de klaai is keard en griis glânzje
de kluten yn it wiete ljocht.
Hiel licht lykwols
fernim ik noch de rook
fan sipels en fan koal.
Ynienen is dêr in pleats, in beamwâl
en fierderop de kontoeren fan in toer –
skier.
Dat gjin kleuren
yn novimber.
Dampich lizze leech de wolken,
griis it gea.
De klaai is griis
novimber.
Klapperjend wjukje dowen oer my hinne
en wurde wei, griis, yn ‘e dize.
It libbet hjir
yn novimber –
de rook, de reek, it wiete ljocht
op ‘e kearde klaai.
Mar it is sa griis,
sa griis
novimber.
