‘Shit!’ Fergees taast Hilda yn har bûse.
‘Dêr hie’k him dochs, safier ’t ik wyt…
Dy ferhipte fytskaai ek,
ik bin dat rotding wer ris kwyt!’
‘No moat ‘k myn fyts hjir efterlitte…
O, wat fyn ik dit no stom!
Want by dizze bushalte
spoeket ’s nachts fan alles om…!’
De oare deis dan is ’t al mis:
by de halte stiet gjin fyts.
Yn triennen skillet Hilda gau
har leave freontsje Syts.
Dy seit: ‘Myn skat, ha mar gjin noed,
al soe ‘k net witte wa ’t soks docht,
al leit er dêr ek yn ‘e sleat…
dy fyts komt wer foar ’t ljocht!’
’s Nachts mei ark en in bûslampe
giet Sytse op ‘en paad.
’t Is stil en tsjuster by de sleat,
yn ’t wetter falt syn skaad.
Hy reaget mei de túnklauwer
en tûmelt hast foaroer…!
Nei oeren hat er einlings byt,
it wie in poepetoer!
Hy tôget mei de fyts troch ’t doarp.
Jout gjin lûd; de nacht is hoar.
Stil set er him op Hilda’s hiem.
Syn leafste pop, dêr docht er ’t foar.
Moarns ier al giet syn tillefoan,
in leave stim seit: ‘Syts,
wat goed fan dy! Mar skat…
dit is in manljusfyts!’
