It waaide dat it rikke, minsken no, dat wie my wat. Yn elts gefal lei fan ‘e moarn de wylch fan buorman plat. De tûken

Us buorman oan it Kealledykje hie lêstendeis in ezel kocht, mar it bist bleau dwers en net te brûken, wat ús buorman ek besocht. Sa

Ik wie der wier wol wis fan, dat ik mysels hiel aardich ken. Dat gjin mins my samar ompraat, dat ik wol sterk en stevich

Mem skoarde ’n nije opdracht by in hiele grutte klant. En dêrom ieten wy lêst’ yn in stjerrerestaurant. Ik hie der bêst wol sin oan,

Ik moat in bril. Ik kom der net mear ûnderút. Ik kin roppe en raze mar mem bliuwt by har beslút. ‘Mei ik dan teminsten

Us beppe rint der soms wat by, ferfromm’le en ferlept. Mar hat se by de kapper west, dan fielt se har wer opperbest. Us beppe