Do pakst syn hân en witst dit is ferkeard. Litst gau los en sjochst om dy hinne. Kust feilich. Sêft bringt hy syn hân nei

dêr steane se de man de frou hy grut en bonkich sy lytser smel de mouwen fan it grize fest hingje har oer de fingerseinen

Ik miende wier dat ik ferlegen jierren lyn al fuortdien hie. Kreas opteard yn in doaze yn myn kleankast set. Winterskuon der boppe op en

Wy sieten op in houten bankje oan it kanaal. De nacht kaam mei in skip en skolpere as in âlde dream oan ús foarby. Oan

gûl no mar net wês stil stil hearst de wyn wêr komt er wei wêr giet er hinne ierde de tiden fan it jier fine

Ik sit wer oan see. It is leech wetter.Skjipperstront plakt oan myn broek. Yn ‘e fierte lizze de pakes en beppesop it tsjerkhôf. Prikkedaam is

In neare jûn, de huzen keare swittend binnenstbûten, de stimmen yn ‘e tunen boazje oan. De loft is swier fan rein. Hy rint sa stadich

Fredige dei, sa wûnder ljocht,Stil feest fan snie en sinne,Hoe wurde myn tinzen sêftkes brochtNei de blide tiid fan foarhinne; Lyk sinn’ en snie de

Oer de earste sleat, en dan in groppe fierder,Dêr waait in ljurk út ’t dauwich miedlân op.Syn tûfe, as de helmplom fan in ridder,Stiet triljend

L’Aubisque,Le Galibier.Jawis.Mar dy’t myn berchetappe op ‘e seedykfan Harns nei Surch, mei bolderige wynen pûsters as in orkaan, ferlytset tain traapke fan ‘e mollebultkategory, iksil