Ik miende wier dat ik ferlegen jierren lyn al fuortdien hie. Kreas opteard yn in doaze yn myn kleankast set. Winterskuon der boppe op en

Wy sieten op in houten bankje oan it kanaal. De nacht kaam mei in skip en skolpere as in âlde dream oan ús foarby. Oan

gûl no mar net wês stil stil hearst de wyn wêr komt er wei wêr giet er hinne ierde de tiden fan it jier fine

Ik sit wer oan see. It is leech wetter. Skjipperstront plakt oan myn broek. Yn ‘e fierte lizze de pakes en beppes op it tsjerkhôf.

In neare jûn, de huzen keare swittend binnenstbûten, de stimmen yn ‘e tunen boazje oan. De loft is swier fan rein. Hy rint sa stadich

Wetter, stien en sânlizze yn de palm fan myn hân   koe ik mar:   swimme yn de stiendrinke fan it sânen sliepe op it

Fredige dei, sa wûnder ljocht, Stil feest fan snie en sinne, Hoe wurde myn tinzen sêftkes brocht Nei de blide tiid fan foarhinne; Lyk sinn’

Oer de earste sleat, en dan in groppe fierder, Dêr waait in ljurk út ’t dauwich miedlân op. Syn tûfe, as de helmplom fan in

L’Aubisque, Le Galibier. Jawis. Mar dy’t myn berchetappe op ‘e seedyk fan Harns nei Surch, mei bolderige wyn en pûsters as in orkaan, ferlytset ta

Ik wit wol, snein is yn prinsipe krekt sa lekker frij as sneon mar sneins dan fielt it krekt as wol dat frije net en