Us buorman oan it Kealledykjehie lêstendeis in ezel kocht,mar it bist bleau dwers en net te brûken,wat ús buorman ek besocht. Sa tocht it bistje

Ik wie der wier wol wis fan,dat ik mysels hiel aardich ken.Dat gjin mins my samar ompraat,dat ik wol sterk en stevich bin. Mar dizze

It waaide dat it rikke,minsken no, dat wie my wat.Yn elts gefal lei fan ‘e moarnde wylch fan buorman plat. De tûken troch de glêzenen

Mem skoarde ’n nije opdrachtby in hiele grutte klant.En dêrom ieten wy lêst’yn in stjerrerestaurant.   Ik hie der bêst wol sin oan,ite kin ‘k

Ik moat in bril.Ik kom der net mear ûnderút.Ik kin roppe en raze marmem bliuwt by har beslút.   ‘Mei ik dan teminsten linzen,Sa as

Us beppe rint der soms wat by,ferfromm’le en ferlept.Mar hat se by de kapper west,dan fielt se har wer opperbest.Us beppe seit fan: permanintdat is

Miskien wolsto my net leauwe,fynst my eins mar wat in siel,mar der is neat sa gefaarlikas in grut en âld kastiel. Alderearst de takelbrêge,oer it

Oarloch is: foar alles bang,noait net witte foar hoelangde soldaten yn ‘e strijittefjochtsje en op alles sjitte.’t Kin net skele yn hokker taal,oarloch is in