Der wiene ris dames, der wiene ris hearen,
dy wiene beneamd om my dingen te learen,
earst oer alle lannen en doe oer de seeën,
dêrnei oer de reuzen en oer de Pygmeeën.
Se wisten sa’n soad en ek sûnder mankearen,
mar net om fan kranten in boatsje te tearen.
Och, seine dy dames.
Och, seine dy hearen.
Jou ús mar wat kranten
om boatsjes te tearen.
Se tearden it nijs en se tearden reklames
mei kreas klaaide hearen en healbleate dames.
Se tearden berjochten oer droech en oer damp,
oer fuotbal en keatsen, oer oarloch en ramp.
Mar ’t slagge dy dames, mar ’t slagge dy hearen
net ien kear fan kranten in boatsje te tearen.
Se seine: Wat moai
om safolle te witten!
Mar boatsjes, dy boatsjes,
dat is ús ferjitten.
(út: FeRsefariaasje – 60 jier Ferstival, 2002)
