Ik wenje yn de kast
dy’t op dyn keamer stiet.
En ik kom earst ta libben
as jûns it ljocht útgiet.
Dan stean ik yn it kier
en blaas nei it gerdyn.
Meitsje ik in lûdsje,
hâldsto dyn azem yn.
Soms slûp ik troch de keamer,
krûp ik ûnder it bêd.
Hear ik dy hastich hymjen,
gromje ik hiel sêft.
En asto einliks sliepst,
dan flústerje ik yn dyn ear.
Hiele aaklike ferhalen,
switst oer hiel dyn lea.
Mei in gjalp wurdsto soms wekker
en ropst om heit en mem.
Knip! Giet dan it ljocht oan:
en fuort dat ik dan bin.
Ik wenje yn de kast
dy’t op dyn keamer stiet.
En soms bin ik hiel benaud
as ik by ljochtskyndei hjir sit.
Dan lis ik hjir hiel iensum
eangstich om my hinne te sjen.
Want ik bestean allinne,
omdatsto leaust dat ik der bin.
