Op ‘e slypskiif fan ‘e tiid kuierje ik de reed del,
it wettertoerdoarp oan ‘e linkerhân.
Ruilferkavele de spoarhoekjes, de sleatten ticht,
it spoar net mear de line yn it lân.
Yn ‘e beammen it swarte koepeltsje fan ‘e grutte tsjerke.
Op ‘e klok sjoch ik net: it bealgjen yn it fjild is dien.
De pearse dôvenettel en wyt piipkrûd
bloeie yn ‘e wâl fan in drûge sleat.
Op ‘e skuorde boaiem in stikkene skaal
fan in eine-aai sleept út it nêst.
In pear roeken, tsjûgen fan dit skrokke foarjier,
dûke boppe de klaai fan ljocht skraal.
In wite ein fleugelslaat stil op, set de kant út
fan it doarp ûnder de hege wytblauwe loft.
Lange ierappelrêgen, griis opstrutsen seeklaai,
lizze rjocht as in baklat, mei koarte gearen der op út.
Giel as in ferkleurd oantinken, beslipe troch sinne en wyn,
fonket koalsied oan ‘e hoarizon.
De grûn jout al iuwen goud, it doarp keningkeatsers
fan minsken bebiten yn it sâlt.
net earder publisearre