‘k Waard berne yn in mesterij
mei withoefolle oare biggen.
It ljocht wie keunst, it foer wie keunst.
Natuer? Dy joech ús stank en miggen.
In wrâld fan izer en beton
foar my en foar myn lotgenoaten.
Myn rôze lichem groeid’ as koal,
mar ‘k stie te triljen op myn poaten.
As ‘k oan de bûtenlûden tocht,
dy’t yn ‘e stâl te hearren wiene,
dan dreamd’ ik fan in oare wrâld,
dêr’t alle biggen wille hiene.
Mar yn ús stâl gjin fûgelsang;
it wie mistreastich, alle dagen,
oant fan ‘e moarn, doe waarden wy
hiel ûnferwachts nei bûten jage.
Foar ’t earst nei bûten, wat in feest!
Ik seach nijsgjirrich om my hinne,
ik snúfde ’t grien, ik roek de grûn.
Dat fûle ljocht, wie dat de sinne?
O, koe ‘k mar ien kear soargeleas
myn snút yn farske modder triuwe
en wrotte, bargje yn ‘e drits;
it wie te moai om soks te leauwen.
Foar ’t earst nei bûten, ek foar ’t lêst!
Wy waarden yn in feewein proppe,
in wein fol desyllúzjes, dy’t
net earder as by it slachthûs stoppe.
Wy diene mei foar spek en brea;
no binn’ wy fleis en karbonade.
Wy ha gjin stim, mar tink oan ús
by ’t iten fan jim krystrollade.
út: FeRsefariaasje, 2003